Nastali su kao djeca smrtnih ljudi i besmrtnih vila.

A ako pitate Islanđane da li oni zaista postoje, od većine ćete dobiti prijek pogled i jedno glasno "Da".

Naime, 54 odsto Islanđana vjeruje u njihovo postojanje. Njihovo vjerovanje da se "dobri ljudi" i dalje kriju među steijnama navelo ih je čak i da promijene i svoje urbanističke planove kako ne bi gradili puteve i naselja na mjestima gdje žive vilenjaci.

Stanovnici malog mjesta Habnarfjerdir, u blizini prestonice Rejkjavika, svoj gradić smatraju prestonicom vilenjaka.

Postoje i ture tokom kojih vodiči turistima pokazuju poznate lokacije gdje vilenjaci žive, uključujući i veliku stijenu Hamarin, dom kralja i kraljice vilenjaka.

Zbog te stijene, prije 15-ak godina preusmjeren je put, da vilenjaci ne bi bili uznemireni.

U obližnjem Kopavoguru, jedna dionica puta je '70-ih godina morala da bude sužena sa dvije na samo jednu traku, pošto su se građevinske mašine neprekidno kvarile u pokušju da unište stijenu u kojoj, vjerovalo se tada a vjeruje se i danas, žive vilenjaci.

Stijena je i dalje tu, iako se ne zna da li su i dalje tu njeni stanari.

U istom gradiću, sredinom '90-ih, operater buldožera Hjortur Hjartarson zamalo je upao u nevolju kada je pokušao da, zbog izgradnje groblja, sruši poznato vilenjačko brdo.

Ako je vjerovati lokalnom stanovništvu, tokom zime su najveće šanse da vidite vilenjake. Tokom Božića i novogodišnje noći, vilenjaci su u potrazi za novim domom.

Umjesto Deda Mraza, Islanđani imaju vilenjaka Jula Ladsa, tačnije 13 njih koji svima donose veselje i poklone.

Ukoliko u ovoj maloj zemlji želite da saznate još nešto o vilenjacima, možete čak i da pohađate kurs u Školi vilenjaka, koja se nalazi u prestonici Rejkjaviku.