Veliki hercegovački pjesnik Aleksa Šantić umro je 2. februara 1924. godine. Njegovi stihovi i danas bude emocije i sjećanja, posebno u Nevesinju i Mostaru.

U posjedu Radio Nevesinja je članak iz beogradske „Politike“ od 5. februara 1924. godine u kojem se opširno izvještava o posljednjem ispraćaju velikana srpske poezije i velikog rodoljuba.

Prenosimo u cjelosti tekst:

„Od pogreba Svetozara Ćorovića nije bilo nijedne manifestacije koja bi se njoj bar malo približila. No sahrana Šantića zadivila je svakoga, jer Mostar nije video niti će ikada videti što veličanstvenije. Tome je pomogao još i divan, vedar, sunčan, prolećni dan - iako je na dan pesnikove smrti besnela užasna bura.

Šantić je umro u kući gdje stanuje i njegova sestra gospođa Ćorovićka. Odatle mu je telo preneseno u Srpski dom noću između subote i nedelje. Iako se taj čin imao izvesti uz učešće najmanjeg, skromno i tiho, ipak je pet stotina prijatelja i poštovalaca prisustvovalo ovoj dirljivoj i neobičnoj svečanosti koja je imala nečeg mističnog i jezivog. U nedelju i u ponedeljak po podne ceo Mostar, bez razlike godina, vere i zanimanja prošao je kroz Srpski Dom gde je telo bilo izloženo.

U Mostar se slegle mnogobrojne korporacije; izaslanstva su došla na velike daljine. Vladu je predstavljao župan Krasojević koji je položio venac i izjavio rodbini saučešće u ime Kraljevo; ministra prosvete zastupao je dr Krsmanović, načelnik prosvetnog odeljenja za Sarajevo, vojsku komandant divizije, đeneral Čađević.

Povorka se krenula u dva časa popodne iz Srpskog doma. Bila je duga više od kilometra, ozbiljna i dostojanstvena. Sve u njoj osećalo je težak gubitak, tiho i ćuteći koračalo; i za vreme pauze između dve muzike: hrvatske glazbe i vojne muzike mostarske divizije, samo se čulo hučanje plavo zelene Neretve i šestarenje aeroplana nad starim Mostarom.

Kretalo se ovim redom: crkveni znaci; osnovne škole, hrvatska gllazba, srednje i stručne škole muške i ženske, vojna muzika, Sokoli sa zastavama, izaslanici iz Bosne i Hercegovine; izvidnici; društva i korporacije, njih osamnaest; četnici; dobrovoljci i invalidi; ordeni; venci; pevači društva „Gusle“ i „Hrvoje“; sveštenstvo; pesnikovo telo na kolima sa četiri konja, koje su vodili vojnici, a okolo šest devojaka u belo obučenih; za kolima braća pesnikova Pero i Savo sa najbližom rodbinom; zastupnici: Kraljev, ministra Prosvete, izaslanici Beograda, predstavnici vojnih i građanskih vlasti na čelu sa komandantom divizije i namesnikom za Bosnu i Hercegovinu; građanstvo.

Iz Srpskog doma pošlo se glavnom ulicom, Novom ulicom, pa preko mosta Kralja Petra šetalištem Vojvode Mišića, preko mosta Vojvode Stepe, glavnom ulicom do radnje Bunjića, odakle su sokoli na rukama nosili telo strmim uličicama do crkve, a odatle još strmijim do groblja. Pet hiljada duša pratilo je najomiljenijeg Mostarca; i staro i mlado od dece osnovnih škola do pogurenih staraca.

Ženskog sveta bilo je u manjoj meri zbog mostarskog običaja da one ne prisustvuju pogrebima. S toga razloga nije na sprovodu bila ni Šantićeva sestra, udovica pokojnog Svetozara Ćorovića.

Do crkve je išla celokupna povorka, kako je već mrak bio pao, pušteni su učenici, ali je ostala masa u celini pošla grobu da tu ukaže poslednju poštu. U šest i po časova zemni ostaci Šantićevi predani su zemlji koju je voleo i toplo opevao kao svetu zemlju.

Zbog velikog broja prijavljenih govornika najveći broj održao je svoje govore pre opela. Govorili su: ispred Srpskog doma Šotrić u ime pevačkog društva „Gusle“; kod opštine predsednik Ćemalović, pred hotelom „Neretva“ dr Krsmanović u ime Ministarstva Prosvete, kod „Hrvatskog kluba“; Zvonimir Turina u ime Hrvata kod gimnazije B. Šola, učenik, u ime gimnazijske omladine; na Rondou dr Leontić iz Dubrovnika; kod električne centrale gospođa Gatalo u ime ovdašnjeg Kola srpskih sestara; kod Sokolane dr Kolbo u ime Sokola; sa terase Dokićeve radnje Ljubibratić u ime Prosvete; kod Mitropolije Svetislav Petrović u ime Srpskog književnog glasnika; posle opela u crkvi mitropolit Petar Zimonjić, pred crkvom Jeremija Živanović u ime Srpske književne zadruge i kao urednik „Venca“; na grobu gospođa Krsmanović u ime srpskih majki.

U svim govorima naročito je isticana Šantićeva vrednost i kao pesnika i kao čoveka; njegova beskrajna ljubav prema rodnoj grudi, njegov proročki genije današnjih dana, ljubav prema ubogima i potištenima; iskazivano je priznanje pesniku čovečnosti, ali je ukazano i na razočarenje u koje je pao pesnik „najcrnijih noći i najsjajnijih dana“, koji je zaćutao kada su počeli oblaci razdora i korupcije da zamućuju vedre dane slobode.

Venaca je bilo šezdeset. Sem venca Kraljeva i vlade bilo ih je od korporacija: Akademije nauka, profesorskog i učiteljskog udruženja, omladine, dobrovoljaca, pevačkih, knjižavnih i prosvetnih udruženja, političkih organizacija svih partija, mnogih opština, rodbine i prijatelja, pa i poštovalaca na velike daljine.

Sve trake sa natpisima čuvaće se u Srpskom Domu zajedno sa njegovim srebrenim vencima koje je dobio o pedesetogodišnjici života.

Cela tužna svečanost izvedena je savršeno po utvrđenom programu i dugo i dugo pamtiće se u kršnoj Hercegovini.

Slabo učešće iz Beograda ostavilo je težak utisak, jer je prestonica mnogo dugovala najvećem sinu kršne Hercegovine. Nema patriotske i književne korporacije u Beogradu kojoj se on na poziv nije odazvao.

Mnoga udruženja i privatna lica upisala su Šantića za člana raznih patriotskih udruženja, a naročito „Prosvete“.

Iako je sahrana završena tek u noć, nisu napustili povorku ni seljaci iz okolnih krajeva, već su i dalje ostali u Mostaru“.

POLITIKA, 5. februar 1924.