Srpski pjesnik i diplomata Jovan Dučić /1874-1943/, član Srpske kraljevske akademije, čije je stvaralaštvo dalo pečat srpskoj poeziji u prvoj polovini 20. vijeka, umro je 7. aprila 1943. godine.

Dučić je završio učiteljsku školu u Somboru i bio učitelj u srpskim školama na području današnje BiH, poslije čega je studirao prava u Ženevi i Parizu, gdje je diplomirao.

Od 1912. do 1941. godine, Dučić je bio diplomata Kraljevina Srbije i Jugoslavije i ambasador u velikim evropskim gradovima.

Dučić je, zajedno sa piscima Aleksom Šantićem i Svetozarom Ćorovićem, u Mostaru pokrenuo književni list "Zora".

Već prvom pjesničkom zbirkom "Pjesme" 1901. godine Dučić se predstavio kao nadahnut liričar obuzet temama bola i usamljenosti, ljubavi i smrti.

U Drugom svjetskom ratu, on je među prvim javno ukazao na zločinačku prirodu ustaške NDH i na genocid nad Srbima.

Poslijeratna komunistička književna kritika prokazala je Dučića kao "četnički opredijeljenog".

Pošto je Španija priznala ustašku NDH, prekinuvši diplomatske odnose sa Jugoslavijom, u junu 1941. godine Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon, odakle je u avgustu iste godine otišao u američku saveznu državu Indijanu, u grad Geri, kod rođaka Mihajla.

Od tada do smrti on je vodio organizaciju u Ilinoisu, čiji je osnivač naučnik Mihajlo Pupin, a koja je predstavljala srpsku dijasporu u Americi.

Osim pjesama, Dučić je pisao prozu, putopise, eseje i studije.

Dučić je umro 1943. godine u SAD i njegove kosti su počivale u Indijani do 22. oktobra 2000. godine, kada su prenesene u Trebinje.

Dučićevi zemni ostaci tada su položeni u grobno mjesto u novoizgrađenoj crkvi Hercegovačka Gračanica, na brdu Crkvina, iznad Trebinja, čime je ispunjena posljednja pjesnikova želja.