U Gradskoj galeriji u Nevesinju sinoć je predstavljena zbirka pripovjedaka „Venac za Oca“ književnice Vesne Samardžić Kapor. Na promociji su, pored autorke, govorili magistar Momčilo Golijanin, načelnik opštine Milenko Avdalović i Ljilja Ivezić.

Vesna Samardžić Kapor piše prozu i poetsku prozu za koju je više puta nagrađena, između ostalog, nagradama „Laza Kostić“, „Miloš Crnjanski“ i „Kondir Kosovke devojke“.

Zbirku lirske proze „Venac za Oca“, koja je izazvala značajnu pažnju čitalačke publike, ali i književne kritike, objavila je prošle jeseni u izdanju Srpske književne zadruge.

Autorka ističe da dugo nije objavljivala, ali da su priče morale biti ispričane.

„Ne pišem mnogo. Pišem lagano. Priče nosim u sebi i one tu sazru. Jednog trenutka kada sjednem za računar one su već završene i skoro da više nema prepravke“, istakla je Kaporeva, samim tim otkrivajući svojim Nevesinjcima i tajnu spisateljske radionice.

U ovom Vesninom djelu su naglašena sjećanja na bombardovanje i egzodus iz proteklog rata, na smrt bližnjih i pogibiju prijatelja.

Naslovna priča u knjizi spada u najemotivnije i posvećena je Vesninom ocu. Autorka ističe da ju je napisala za jednu noć, poslije dvije godine žalosti za ocem.

Magistar Momčilo Golijanin navodi da je osnovna karakteristika zbirke „Venac za Oca“ emotivni naboj, koji se opisuje u slikama datim i kada su u pitanju roditelji i kada je u pitanju šire društvo.

„Vesna je ovom zbirkom podigla veličanstveni spomenik svom ocu“, zaključio je Golijanin.

Načelnik opštine Milenko Avdalović dao je iskrene i tople preporuke za ovu knjigu.

„Nadam se da će zbirka ’Venac za Oca’ naići na dobar prijem kod čitalaca, kao što ima dobru kritičku percepciju“, rekao je Avdalović.

Tokom svog izlaganja i Ljilja Ivezić otkrila je da su na nju poseban utisak ostavile prva i posljednja priča.

„Zbirka ’Venac za oca’ je zaokružena cjelina, kao što to i sam naslov kaže. Prva i posljednja pripovjetka govore o ocu, ljubavi između oca i kćerke, dok je u unutrašnjost zbirke smješten život u svoj svojoj veličanstvenosti, muci i radosti“, kaže Ivezić.

Priče u “Vencu za Oca”, kompleksno odslikavaju svijet u kome jesmo. Izlaze iz ličnog, zalaze u društveni milje, u rukavce vremena, u sjećanja, i ponovo se vraćaju u intimu junaka. Porodica kao utočište, i kao mjesto mnogih krupnih i sitnih drama, bliskost i preispitivanje sebe i drugih, pulsiranje istorijskog vremena kroz porodičnna predanja, leže u dubini ovih priča. Porodica kao tvrđava, pred vremenom dehumanizacije koje pod maskom novog humanizma potresa svijet. Humor i ironija, zdrave su i nezaobilazne forme opstanka, oni su i kritika, i samokritika. Uostalom to je naš kolektivni katalizator i jedna od dominantnih osobina. Konačno, to je način prevazilaženja određenih situacija. Dakle, ova proza, vijenac je života. Raznolikog i bujnog. Blještavog i strašnog.

Vesna Kapor rođena je u Nevesinju, gdje je završila osnovnu i srednju školu. Filološki fakultet završila je u Beogradu. Trenutno je zaposlena u Studentskom kulturnom centru u Beogradu kao urednik književnog programa. Do sada je objavila roman „Tri samoće“, zbirku priča „Po sećanju se hoda kao po mesečini“ i kratku prozu „Kao što i vama želim“, a njene priče zastupljene su i u mnogim zbirkama. Proza Vesne Kapor prevedena je na ruski, makedonski i mađarski.