Srpski književnik, komediograf, pisac drama, priča i eseja Branislav Nušić /1864-1938/ umro je 19. januara 1938. godine.

Nušić je rođen u Beogradu kao Alkibijad Nuša od oca Đorđa, cincarskog porijekla, i majke Ljubice.

Njegov otac bio je ugledni trgovac žitom, ali je ubrzo poslije rođenja sina izgubio bogatstvo. Porodica se preselila u Smederevo, gdje je Nušić proveo djetinjstvo, te završio osnovnu školu i prve dvije godine gimnazije.

Studiranje pravnih nauka započeo je u Gracu, a nastavio u Beogradu, gdje je i diplomirao na Velikoj školi.

Prva knjiga koju je Nušić objavio bile su "Pripovetke jednog kaplara" 1886. godine, zbirka kratkih priča i crtica nastalih na osnovu priča iz rata.

Kao zvaničnik Ministarstva spoljnih poslova, imenovan je za pisara konzulata u Bitolju, a zatim i za konzula u srpskom konzulatu Prištini, gdje je tokom službovanja bio svjedok stradanja srpskog stanovništva, što je opisivao u svojim pismima koja su postala poznata kao "Pisma konzula".

Godine 1900. imenovan je za sekretara Ministarstva prosvjete, a ubrzo posle toga postao je dramaturg Narodnog pozorišta u Beogradu, da bi 1904. bio imenovan za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu.

Zajedno sa učiteljem Mihajlom Sretenovićem osnovao je prvo dječije pozorište.

Godine 1905. godine preselio se u Beograd, gdje je počeo da se bavi novinarstvom. Osim pod svojim imenom, pisao je i pod pseudonimom Ben Akiba.

Napustio je zemlju sa vojskom tokom Prvog svjetskog rata i boravio u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj.

Branislav Nušić je bio plodan pisac, poznat po svom upečatljivom humoru. Pisao je o ljudima i njihovoj prirodi. Najznačajniji dio njegovog stvaralaštva su komedije, od kojih su najpoznatije: "Gospođa ministarka", "Narodni poslanik", "Sumnjivo lice", "Ožalošćena porodica" i "Pokojnik".

Bio je predsjednik Udruženja jugoslovenskih dramskih autora i član Srpske kraljevske akademije.

Nušićeva djela su od 1950. do danas adaptirana u pedesetak bioskopskih i televizijskih filmova.