Veliki srpski pjesnik, pisac i diplomata, Jovan Dučić rođen je na današnji dan, 17. februara 1871. godine u Trebinju.

Zbog patriotskih pjesama bio je protjerivan sa radnog mjesta, Hrvati ga i danas mrze zbog pjesme “Sinu tisućljetne kulture”, dok ga jedni smatraju ženomrscem, drugi njegove ljubavne pjesme smatraju remek-djelima.

Jovan Dučić je isprva predavao kao učitelj po raznim mjestima u Bosni, a tokom boravka u Bijeljini protjeran je od strane austrougarske vlasti zbog rodoljubive pjesme “Otadžbina”.

Pošto više nigdje nije mogao da nađe učiteljski posao, otišao je u manastir Žitomislić gde se zaposio. Potom prelazi u Mostar, gdje zajedno sa Aleksom Šantićem pokreće časopis “Zora”.

Zaborav

Zaborav je mirno umiranje srca,

Bezdusno i bolno odricanje cutke;

Prezrivi dah smrti u dusi sto grca;

Zaborav to znaci mreti na trenutke.

Ko zna suze stvari koje ostavise?

Dvostruku smrt groblja gde suza ne kapi?

Bol imena koje ne pominju vise?

Krik zaboravljenih ljubavi sto vapi?

I strasno cutanje natpisa sa stene,

Sto posta necitljiv? I prokletstvo nemo

Reci, sto sad came, neprotumacene?

Tugu trave putem kud sad ne idemo?

Ko zna za plac idolapod zemljom? Ko znade

Kletvu molitava zamuklih? I rane

Nepamcene srece i prestale nade?

I gorcinu jedne suze izbrisane?

Ponovo je bio protjeran i provodi oko 10 godina po Ženevi i Parizu. Poslije završenih prava u Ženevi, dolazi u Srbiju gdje postaje pisar, a potom dobija posao u diplomatiji. Bio je ataše u Carigradu, Sofiji, Rimu, Atini, Madridu i Kairu.

Drugi svjetski rat ga zatiče u Madridu, a pošto je Španija priznala NDH, povlači se u neutralnu Portugaliju, a zatim odlazi u SAD. Tamo piše novinske članke i pjesme na temu genocida srpskog naroda od strane Ustaša i umire 7. aprila 1943.godine.

Sahranjen je u manastiru Svetog Save u Libertivilu, a njegova želja je bila da počiva u Trebinju. Ta želja mu je i ispunjena tek 2000. godine, kada su njegovi ostaci prenijeti u naš grad.