Cerska bitka, u kojoj je srpska vojska do nogu potukla austrougarsku i odnijela prvu savezničku pobjedu u Prvom svjetskom ratu, počela je 12. avgusta 1914. godine.
 

Od 200.000 austrougarskih vojnika koji su pokušali da okupiraju Srbiju, u njoj nije ostao nijedan, izuzev 4.500 zarobljenika.

Tokom krvavih borbi, gubici austrougarskih trupa dostigli su 27.000, a iz stroja je izbačeno više od 16.000 srpskih vojnika, od kojih je 2.107 poginulo.

Austrougarski vojnik i novinar Egon Ervin Kiš zapisao je krajem avgusta 1914. godine o tim dramatičnim trenucima u dnevniku: "Armija je potučena i nalazi se u bezobzirnom, divljem i paničnom bijegu. Jedna potučena vojska - ne, jedna razbijena rulja jurila je u bezumnom strahu prema granici..."

Od 29. jula do 11. avgusta, austrougarska armija je započela artiljerijske napade u sjevernoj i sjeverozapadnoj Srbiji i uspjela da formira sistem pontonskih mostova preko Save i Dunava.

Srbi su znali da je nemoguće braniti cijelu granicu sa Austrougarskom monarhijom, u dužini od 550 kilometara. Zbog toga je glavnokomandujući, vojvoda Radomir Putnik naredio da se srpska vojska povuče ka tradicionalnim odbrambenim linijama u Šumadiji, gdje je mogla brzo da dejstvuje na zapadu i sjeveru.

Jaki odredi su postavljeni u Valjevu i Užicu, a izvidnice na svaku važnu tačku duž granice.

Srpska pobjeda nad brojno nadmoćnijim neprijateljem je označila prvi trijumf Saveznika u Prvom svetskom ratu.

Do 23. avgusta 1914. godine na slobodnoj srpskoj teritoriji nije ostao nijedan austrougarski vojnik.

General Druge srpske armije Stepa Stepanović dobio je čin vojvode za uspješno komandovanja u bici.

Bitka je veoma uticala na vojnike austrougarske vojske na Balkanu i njene snage u Crnoj Gori morale su da napuste Pljevlja, koja su zauzele 19. avgusta.

Pobjeda je privukla svjetsku pažnju na Srbiju i donijela joj naklonost u neutralnim i savezničkim zemljama.

Novinski članci u odbrani Srbije postali su češći u britanskim novinama, a zemlja je bila toliko cijenjena da su određene kulturne grupe u Italiji podržavale ulazak Italije u rat na strani saveznika, navodeći Srbiju i Crnu Goru kao primjer.