Teret starosti i posljedice teškog ranjavanja u ratu nisu mogli pokolebati Petka Janjića, Konjičanina koji od 1994. godine živi u Foči, da u 82. godini ispuni svoju veliku želju i da se nakon više od dvije decenije popne na vrh Prenja na 2.155 metara iznad mora.

Petko se u društvu planinara iz Foče popeo na Zelenu glavu, najvišu tačku Prenja, koja se nalazi iznad njegovog rodnog sela Gornje Bijele u opštini Konjic.

Oslanjajući se na drveni štap, nogu pred nogu, uz maglu, vjetar i kišu, Petko je na vrhu bio nakon dva i po sata pječašenja i veranja uz klizave stijene.

Najteže je bilo na završnoj dionici koja se može savladati samo uz pomoć sajli.

“Rekao sam sebi, dok sam još živ moram se popeti na Zelenu glavu, gdje sam posljednji put bio u maju 1992. godine. Uspon je bogami bio naporan, bilo je magle, vjetra, povremeno i kiše, ali želja sve pobjeđuje. Gore sam se potpisao i koliko sam mogao prelistati knjigu, niko nema mojih godina, svi su dosta mlađi”, priča Petko.

Nakon rata, u kome je kao borac VRS ranjen u noge od potezne mine, Petko nije planinario, ali je prije 12 godina postao strastveni lovac, pa je često u prirodi, tako da ima dobru kondiciju.

“Bilo je malo umora, pomalo trnci, pošto ima gelera u tabanima i listovima, ali je uspon prošao prošao bez posljedica. Jeste da me je rat malo načeo, ali sam dobrog zdravlja”.

Osim ljubavi prema zavičaju, za uspon na Prenj imao je još jedan motiv, a to je želja njegove supruge Stoje da joj donese vodu sa jednog od prenjskih izvora.

“Njena želja je bila da joj donesem vodu za kafu i donio sam jedan litar vode, tako da smo nakon toliko godina popili kafu koja je sa vodom sa Prenja mnogo ukusnija. Ova voda je posebna, nigdje nema takve”, uvjerava Petko.

Supruga Stoja kaže da je i kafa, ali i hrana, koja se spremi sa vodom sa Prenja izuzetno ukusna.

“Petko je dobar suprug i dobar čovjek”, istakla je Stoja.

Petko i Stoja su u braku 55 godina i od tri ćerke imaju šestoro unučadi.